Przy wejściu do Santiago de Compostela Drogą Francuską od strony Monte do Gozo, w dzielnicy San Lázaro, pielgrzymi idąc Rua de San Lazaro przechodzą obok wielkiego pomnika stojącego Na Praza da Concordia, o wysokości około 17 metrów, nazwanego Brama Dróg świętego Jakuba. Rzeźba ta, będąca dziełem rzeźbiarza Cándido Pazos Lópeza, według idei jej twórcy jest otwartą dla wszystkich bramą do Santiago de Compostela. Otacza ją okrągła ścieżka, nazwana „Círculo da vida” (Koło życia), utworzona z kamieni pochodzących z głównych miast przez które przebiega Camino de Santiago.
.bmp)
Porta Itineris Sancti Iacobi jest granitową konstrukcją wykonaną z okazji Roku Jakubowego 2004. Na każdej ze ścian kwadratowej kolumny umieszczono po pięć wykonanych z mosiądzu wizerunków sławnych ludzi (łącznie dwadzieścia), którzy w pewnym okresie swego życie odbyli pielgrzymki do grobu świętego Jakuba w Santiago de Compostela, lub propagowali jego kult. Są tam postacie biskupa Teodomiro de Iria, arcybiskupów Diego Gelmireza, Miguel de Paya y Rico i Fernando Quiroga Palacios, dzięki których działalności powstało jedno z największych miejsc pielgrzymkowych Europy, oraz wizerunki pielgrzymów znaczących w historii sanktuarium, takich jak biskup Gotescalco, Galtier Guiffard, święta Brígida Szwedzka, León de Rozmithal, Robert Langton, Santo Domingo de la Calzada, święta Izabela Portugalska, Jakub Sobieski i papież Jan Paweł II. Szczególną postacią uwiecznioną na tym pomniku jest Isabel de Lucerna, która zmarła w drodze do Santiago de Compostela, symbolicznie upamiętnia wszystkich tych pielgrzymów, często anonimowych, którzy z różnych powodów, często tragicznych, nie dotarli do celu swej pielgrzymki.
.png)
.bmp)
.bmp)
.bmp)
Krótkie charakterystyki osób upamiętnionych
na Porta Itineris Sancti Iacobi,
podane w porządku chronologicznym.
Teodomiro de Iria
(pol. Teodomir), biskup Iria Flavia w latach 818 - 847, uważany jest za odkrywcę grobu apostoła Jakuba Starszego w opuszczonym mauzoleum, którego częścią jest obecna krypta z relikwiami w katedrze w Santiago de Compostela. Zgodnie ze średniowieczną tradycją, około 820 roku Teodomiro został powiadomiony przez pasterza, czy też pustelnika, o imieniu Pelayo, o niezwykłym światle w lesie Liberdon znajdującym się na terenie diecezji. Na miejscu sprawdził, że dziwne światła pochodzą z pozostałości budynku grobowego opuszczonego wiele lat temu i po okresie medytacji i postu stwierdził, że znajduje się tam grób św. Jakuba Większego i jego uczniów Atanazego i Teodoro. Najstarsze tekst przypisujący odkrycie Teodomiro znajduje się w dokumencie Concordia de Antealtares z 1077 roku, oraz w Historia Compostelana z początku XII. Kamienna płyta (lauda) nagrobna z imieniem Theodemar i datą 847, odnaleziona została obok krypty świętego Jakuba w 1955 roku podczas prac wykopaliskowych prowadzonych w katedrze. Znalezisko to potwierdziło autentyczność postaci biskupa, a miejsce jego pochówku obok krypty, w miejscu obecnej katedry w Santiago de Compostela, a nie w siedzibie diecezji w Iria, znacznie wzmocniło historyczną prawdziwość odkrycia przez niego grobu świętego Jakuba.
Alfonso II el Casto
(pol. Alfons II Czysty), król Asturii w latach 783 -842, który powiadomiony przez biskupa Iria Teodomiro odbył, wraz z dworem, wędrówkę ze stolicy Asturii Oviedo, przez Góry Kantabryjskie, do miejsca nazwanego Locus Sancti Iacobi, gdzie w dawnym rzymskim mauzoleum znajdował się sarkofag z ciałem świętego Jakuba Starszego Apostoła, stając się w ten sposób pierwszym pielgrzymem nawiedzającym to miejsce. Kilka lat później, najprawdopodobniej koło 834 roku, monarcha decyduje się na stworzenie pierwszego kościoła apostolskiego i wybudowanie szeregu skromnych budowli, dając początek nowej osadzie i podstawę dla przyszłego wielkiego sanktuarium, wokół którego powstało miasto Compostela.
Gotescalco
(pol. Gotszalk), biskup Le-Puy-en-Velay w 950 lub 951 roku odbył pielgrzymkę do grobu świętego Jakuba w Composteli, jako pierwszy pielgrzym spoza półwyspu Iberyjskiego. Podczas podróży zamówił w opactwie San Martin z Albeda kopię książki napisanej przez świętego Ildefonsa de Toledo dotyczącej dziewictwa Maryi, mającej związek z kultem NMP i jej relikwiami w Le Puy. Inskrypcja w tym manuskrypcie jest dokumentem potwierdzającym pielgrzymkę:
"Ja, Gomez, chociaż niegodny, regularny ksiądz w klasztorze Abelda ... zachęcany przez biskupa Godescalco, do modlitwy, który opuścił region Akwitanii, z wielkim oddaniem i z dużym orszakiem towarzyszy, pospieszył do granic Galicji pokornie prosić o miłosierdzie Boga i głosu Apostoła Jakuba, skopiowałem z sercem całą małą książkę napisaną przez byłego biskupa Toledo świętego Ildefonso, na cześć świętego dziewictwa Najświętszej Maryii Panny, Matki Jezusa Chrystusa, naszego Pana ... najświętszy Godescalc, biskup, zabrał tę książeczkę z Hiszpanii do Akwitanii w okresie zimowym, szczególnie w styczniu, podczas gdy mieliśmy szczęśliwą erę 989 (rok 951). W tych dniach zmarł król Galicji, Ramiro "
Umieszczona na końcu tej księgi modlitwa wyjaśnia przyczyny pielgrzymki biskupa Godescalco do grobu świętego Jakuba:
"Daj nam Twoje miłosierdzie ... że mamy życie wieczne z aniołami i z apostołem Jakubem: w tym dniu, kiedy został koronowany przez aniołów i wstąpił na niebiosa, w tym samym dniu Godescalc biskup opuścił łono matki do stawienia się na ziemi, w ten sam dzień otrzymał swój episkopat ... "
Estefanos
(pol. Szczepan). Codex Calixtinus w II księdze w rozdziale XIX pod tytułem „Stephen, grecki biskup, któremu ukazał się Apostoł i ujawnił przyszłe rzeczy nieznane” opisuje cud jakiego doznał biskup Szczepan przybyły do Santiago de Compostela z Grecji (streszczenie):
„Wiedzą wszyscy, którzy mieszkają w Compostela, duchowni i świeccy, że obdarzony boskimi cnotami, zrezygnował z biskupstwa i z miłości do świętego Jakuba, po przybyciu z Grecji, otrzymał miejsce w bazylice świętego Apostoła. Tam postawił chatę zbudowaną z trzciny, aby mógł widzieć ołtarz i kontynuować swój celibat i najświętsze życie. Pewnego dnia niektórzy wieśniacy błagali Estefanosa, aby wezwał świętego Jakuba na pomoc walczącym z muzułmanami rycerzom, ale on wyjaśnił im, że święty Jakub był rybakiem, a nie rycerzem. Wtedy ukazał mu się święty Jakub w zbroi i z bronią mówiąc, że aktywnie służy Bogu w walce z Saracenami i że następnego dnia otworzy dziewięć bram miasta Coimbra, które jest oblegane przez siedem lat, aby zwrócić je chrześcijanom. Esteban powiedział o tym duchownym i świeckim, a kiedy dotarła wiadomość o zdobyci Coimbry, stwierdził, że święty Jakub dał zwycięstwo wszystkim, którzy go wzywali w walce za wiarę.”
Gaitier Guiffard
lord Longuenville z Normandii, znany również jako „Giffard z Barbastre”, uważany za pierwszego Anglika, który odbył pielgrzymkę do Santiago de Compostela. Podobnie jak wielu innych średniowiecznych rycerzy normańskich i francuskich w latach 1064 – 1065 brał udział w walkach w Hiszpanii przeciwko Saracenom. Przydomek le Barbastre otrzymał w walkach podczas oblężenia Barbastro w 1064 roku, będącego jednym z ważniejszych wydarzeń w czasie trwającej przez kilka stuleci rekonkwisty prowadzonej na Półwyspie Iberyjskim przez królestwa chrześcijańskie przeciwko Muzułmanom. Zaraz po zakończeniu oblężeniu Barbastro i przed powrotem do Normandii udał się na pielgrzymkę do grobu świętego Jakuba w Composteli. Rok później wyruszył do Ziemi Świętej, gdzie brał udział w bitwie pod Hastings, jako jeden z 15 rycerzy towarzyszących królowi Wilhelmowi Zdobywcy.
Domingo de
(pol. święty Dominik z Drogi), święty kościoła katolickiego. Początkowo
był pasterzem, potem próbował zostać mnichem w Abadia de Valvanera i w
klasztorze San Millan, niedaleko Najera, ale nie został przyjęty. W końcu od legata
papieskiego, Grzegorza z Ostii, otrzymał święcenia kapłańskie, a w 1044 roku został
eremitą w miejscu dzisiejszego miasta nazwanego na jego cześć Santo Domingo de
Diego Xelmirez
(hiszp. Gelmirez), biskup, a potem w latach 1100 -1139 pierwszy arcybiskup Composteli i budowniczy katedry w Santiago de Compostela. Był autorem manuskryptu Registrum, dzieła znanego dziś jako Historia Compostelana lub Aktami D. Diego Xelmíreza, będącym zbiorem dokumentów zarówno z początku czasów diecezji Compostela, jak i z jego własnego zarządu. Promował też opracowanie księgi Liber Sancti Iacobi, znanym na świecie pod nazwą „Codex Calixtinus”, będącej podstawowym dziełem do szerzenia kultu świętego Jakuba Starszego Apostoła. Przez cały okres swojej działalności zabiegał o rozgłos i prestiż Composteli, co doprowadziło go do współpracy z papieżami, biskupami, opatami, szlachtą i władcami w celu uczynienia siedziby jakobińskiej najważniejszym na Zachodzie, obok Rzymu, miejscem pielgrzymkowych chrześcijaństwa. Wielkimi osiągnięciami jego ambitnego pontyfikatu było podniesienie Composteli do rangi arcybiskupstwa, oraz ukończenie prac nad romańską katedrą, co nadało Kościołowi Composteli wielki autorytet i wpływy.
Calixto II
Papież Callixtus II w latach 1119 – 1124. W 1088 roku został mianowany arcybiskupem Vienne w Dolnej Burgundii. Stał się znany jako rzecznik partii reformatorskiej w Kościele i jako wróg polityki Świętego Cesarza Rzymskiego Henryka V. Po wyborze na papieża zwołał synod w Reims, który potępił inwestyturę świecką i ekskomunikował Henryka V oraz antypapieża Grzegorz VIII. Na soborze Laterańskim w 1123 roku zastrzegł dla papieża wszelkie prawa duchowe w mianowaniu biskupów. Z inicjatywy i za poparciem finansowym arcybiskupa Composteli Diego Gelmireza, stał się twórcą monumentalnego, jak na owe czasu wielotomowego dzieła pod tytułem Liber Sancti Jacoi, szerzącego kult świętego Jakuba Starszego Apostoła, nazywanego popularnie od imienia jego twórcy „Codex Calixtinus”.
Dante Alighieri
Urodzony we Florencji w 1265 roku włoski poeta, filozof i polityk. W swoich utworach, z których najsłynniejszym jest poemat ‘Boska komedia” , kilkakrotnie opisuje Santiago de Compostela, w którym najprawdopodobniej jednak nie był. Utrwaliła się natomiast w tradycji jakobińskiej nadana przez Dantego w „Vita Nuove” nazwa pielgrzymów zmierzających do grobu świętego Jakuba w Santiago de Compostela jako „peregrini”, czyli ci którzy idą samotnie ubrani w pelerynę, w odróżnieniu od „romei”, zmierzających do Rzymu i „palmieri” nawiedzających Ziemię Świętą.
Isabel de Portugal
(pol. Izabela Portugalska), święta kościoła katolickiego, patronka Portugalii, znana też jako Izabela Aragońska, żona króla Portugalii Dionizego. Po śmierci męża w 1325 roku odbyła pielgrzymkę do Santiago de Compostela, przebywając ostatnie 25 km pieszo, dla niepoznaki w skromnych szatach. Po mszy 25 lipca rozpoznano w niej królową. Jako wotum przekazała Apostołowi koronę królowej, królewski płaszcz haftowany złotą nicią, gobeliny i wiele innych przedmiotów o dużej wartości. Od arcybiskupa Composteli otrzymała kij pątniczy i sznur do przepasania sukmany i z przedmiotami tymi nie rozstawała się, każąc się z nimi pochować. Zycie poświęciła opiece nad chorymi, starcami i opuszczonymi. W 1333 roku podczas klęski głodu za olbrzymie środki i własne klejnoty sprowadziła wielkie ilości zboża dla potrzebujących. Ufundowała wiele szpitali i klasztorów. między innymi klasztor świętej Klary w Coimbrze, do którego wstąpiła i w którym zmarła w 1336 roku. Jej grób stał się jednym z najbardziej znanych sanktuariów w Portugalii.
Brigida de Suecia
(pol. Brygida Szwedzka), święta kościoła katolickiego, zakonnica katolicka, pisarka, teolog, założycielka zakonu brygidek, tercjarka franciszkańska, patronka Europy. W 1316 roku, gdy miała już około trzynaście lat, została wydana za mąż za Ulva Gudmarssona. Przez pierwsze kilka lat po ślubie żyli w białym małżeństwie, później urodziła mu ośmioro dzieci, z których jedno zostało również wyniesione na ołtarze jako Katarzyna z Vadsteny. Religijność Brygidy miała wpływ na jej męża Ulfa. Małżonkowie wspólnie uczestniczyli w pielgrzymkach do Trondhaim i do Santiago de Compostela. W 1341 roku, w drodze powrotnej z Hiszpanii, we francuskim mieście Arras jej mąż ciężko zachorował. Gdy sytuacja stała się poważna, Brygidzie miał się ukazać francuski narodowy święty Dionizy i oznajmić, że jej małżonek nie umrze.
Jan van Eyck
malarz, przedstawiciel piętnastowiecznego realizmu niderlandzkiego, twórca "malarstwa flamandzkiego". Uważa się, chociaż nie ma potwierdzenia tego w ówczesnych dokumentach, że odbył pielgrzymkę do Santiago w latach dwudziestych XV wieku, będąc uczestnikiem misji dyplomatycznej księcia Filipa Dobrego, której zadaniem było wynegocjowanie jego małżeństwa z księżniczką Isabel de Avis, córką króla Portugalii Juana I. Zadaniem Jan Van Eycka było wykonanie portretu księżniczki, do czego nadawał się najbardziej ze względu na cechujący jego sztukę realizm, w przeciwieństwie do skłonnych do idealizacji i elegancji międzynarodowych artystów gotyku. Zdaniem niektórych historyków sztuki tło obrazu „Zwiastowanie”, znajdującego się obecnie w National Gallery w Waszyngtonie, odtwarza wnętrze katedry w Santiago de Compostela. Zgodnie z tą hipotezą Van Eyck musiał dokładnie zwiedzić bazylikę, co dodatkowo potwierdziłoby jego charakter jako pielgrzyma.
León de Rosminthal
(pol. Jarosław Lew z Rozmitalu, czes.Jaroslav Lev z Rožmitálu a na Blatné), czeski szlachcic, działającym na dworze króla Jerzego z Podiebradów. W latach 1465 – 1467 wraz z orszakiem czterdziestu czeskich panów i rycerzy odbył podróż po Europie. Podróżuje do Nadrenii, Flandrii i Anglii, w połowie 1466 roku dociera do Castylii i sierpniu przybywa do Santiago de Compostela. Po wizycie w katedrze udaje się jeszcze na Cabo de Fisterra, a następnie w drodze do Portugalii zatrzymuje się w Padrón. Droga powrotna prowadziła przez Aragonię, Mediolan, Wenecję i Graz. Delegacja królewska odbywała pielgrzymkę do najważniejszych dla ówczesnego chrześcijaństwa uświęconych miejsc, ale głównym celem było wsparcie starań króla Czech o utworzenie unii wszystkich chrześcijańskich państw europejskich, która miała zastąpić dotychczasowe Święte Cesarstwo Rzymskie Narodu Niemieckiego. Jeden z uczestników tej misji, Václav Šašek z Bířkova, opisał tą wyprawę nadając jej tytuł „Dziennik pana Leva z Rožmitála i Blatnej z Czech na koniec świata”. Została napisana w języku czeskim, ale oryginał się nie zachował się. Znany jest łaciński przekład dokonany przez biskupa ołomunieckiego Stanisława Pawłowskigo w 1577 roku, na podstawie którego Alois Jirásek w 1888 roku napisał książkę „Z Czech na koniec świata”.
Robert Langton
angielski kapłan i doktor prawa cywilnego na Uniwersytecie w Cambridge i prawa kanonicznego na Oksfordzie. W roku 1520 odbył pielgrzymkę po Europie, aby odwiedzić sanktuaria apostolskie w Rzymie i w Santiago de Compostela. Dzięki zapisanej przez niego relacji z pielgrzymki, opublikowanej w 1995 roku, znana jest dokładna trasa, którą podążał do Santiago. Langton rozpoczyna opowieść o swojej podróży w Orleanie, skąd Via Turonense przez Tours, Poitiers, Bordeaux Bayonne dociera do Santiago de Compostela pokonując najpierw Camino Vasco del Interior i Camino Frances do Leon, skąd udaje się do Oviedo, aby kontemplować relikwie zgromadzone w tamtejszej katedrze. Z tego miasta ruszył przez Camino del Norte do A Coruña i Drogą Angielską przybył wreszcie do Santiago de Compostela. W podróż powrotną wyruszył najpierw do sanktuarium Guadalupe w Estremadurze, a następnie do Sewilli, Kadyksu, Kordoby i Granady. Wzdłuż Lewantyńskiego i Katalońskiego wybrzeża, przez południe Francji i półwysep Apeniński dotarł do Rzymu i na południe Włoch, skąd w drodze powrotnej przez Niemcy powrócił do Anglii. Zmarł w 1524 roku i na nagrobku w przedsionku Queen's College w Oxfordzie przedstawiony został w postaci klęczącego pielgrzyma okrytego ozdobną pluwialną peleryną.
Jacobo Sobieski
(pol. Jakub Sobieski), szlachcic herbu Janina, kasztelan krakowski, ojciec polskiego króla Jana III. Od 1607 roku przebywał w Paryżu na studiach, skąd odbywał liczne podróże, podczas których przyjmowany był przez króla Anglii Jakuba I Stuarta, namiestnika Niderlandów Maurycego Orańskiego, króla hiszpańskiego Filipa III, papieża Pawła V i cesarza Macieja I. W lutym 1611 roku wyruszył w podróż do Hiszpanii, Portugalii, południowej Francji, Sabaudii, Włoch, gdzie w Rzymie spędził zimę i wiosnę 1612 roku i Austrii. Sobieski prowadził diariusz podróży; notował w nim na bieżąco wydarzenia, opisy zwiedzanych miejsc i wrażenia. Pierwszą edycje dzieła Jakuba Sobieskiego wydał Edward Raczyński w 1833 roku. Dokonano również przekładów na jeżyk francuski i hiszpański, który został umieszczony w zbiorze relacji o krajach Półwyspu Iberyjskiego w XVI i XVII wieku.
Isabel de Lucerne
(pol. Izabela z Lucerny), pielgrzymująca do Santiago de Compostela kobieta jest przeciwieństwem do wszystkich postaci, których wizerunki zostały umieszczone na Porta Itineris Sancti Iacobi, bo nie dotarła do celu jakim był grób świętego Jakuba w Santiago de Compostela. Zarówno ona, jak i towarzyszący jej mąż zmarli podczas wędrówki. Najpierw on 26 listopada 1738 roku, a potem ona 4 lutego 1739 roku, co zostało zapisane w księdze rejestru zgonów szpitala San Antonio de Padua de Betanzos, znajdującego się na Camino Inglés:
„pochowano na cmentarzu tego Szpitala [...] zwłoki Maríi Ysabel, narodowości niemieckiej, rodem z Lucerny, pielgrzymki i wdowy, która pozostała po Cristobalu Müllerze […] Otrzymała ona sakrament ostatniego namaszczenia, aby innych nie można było udzielić”. Zaraz po śmierci z jej łona wyjęto dziecko, które żyło tylko przez półtorej godziny. Izabela z Lucerny stała się symbolem cierpień tysięcy anonimowych pielgrzymów, którzy z różnych powodów nie dotarli do Santiago de Compostela.
Miguel de Paya y Rico
arcybiskup Santiago w latach 1875 – 1886. Podczas swojej kadencji z powodzeniem rozpoczął zadanie, które wydawało się niemożliwe i o którym nikt już nie myślał: przywrócenie katedry w Santiago jako międzynarodowego centrum pielgrzymkowego. Inicjatywa, która czyni go najważniejszym prałatem Composteli XIX wieku i jednym z najbardziej decydujących w historii. Jednym z pierwszych jego osiągnięć było doprowadzenie do wizyty króla Alfonsa XII w mieście w 1877 i 1881 roku. W pierwszym z tych lat, które było Rokiem Świętym Jakubowym, 25 lipca. Monarcha złożył Apostołowi tradycyjną ofiarę Był to pierwszy raz, kiedy król osobiście wykonał ten gest. Drugim osiągnięciem prałata Santiago na rzecz reaktywacji sanktuarium był rozpoczęcie poszukiwania zaginionych relikwii świętego Jakuba Starszego Apostoła, zakończone ich odnalezieniem w podziemiach katedry. Rozpoczął proces o stwierdzenie ich autentyczności potwierdzony badaniami naukowymi, które doprowadziły ten proces do pozytywnego zakończenia 25 lipca 1884 roku. Tego dnia papież Leon XIII ogłosił z kościoła świętego Jakuba w Rzymie autentyczność szczątków Apostoła i jego uczniów Teodora i Atanazego, a w listopadzie ogłosił światu bullą Deus Omnipotens dobrą nowiną, że ciało świętego Jakuba Starszego Apostoła znajduje się w Composteli , jednym z trzech wielkich ośrodków chrześcijaństwa obok Rzymu i Jerozolimy i zaprasza świat do ponownej pielgrzymki do grobu świętego Jakuba.
Josemaría Eskriva
Josemaría Escrivá de Balaguer, ksiądz, założyciel Opus Dei, jest świętym kościoła katolickiego. Kilkakrotnie przebywał w Santiago de Compostela na modlitwach przed szczątkami świętego Jakuba. Podczas pierwszego pobytu w Roku Świętym 1938, gdzie przybył z nadzieją na wyjednanie łask, jakich Kościół udziela w Roku Jubileuszowym, pozostawił pismo: „Módlcie się za mnie, aby ten Jakubowy Jubileusz oczyścił mnie i rozpalił moją duszę”. Kilka dni później pisał: „Santiago de Compostela i pod koniec lipca w krypcie, obok relikwii Apostoła, powoli przeżywane są modlitwy i czynności Mszy św. Kapłan składa ręce i na wysokości twarzy zbiera się: jego modlitwa jest za was, za każdego z osobna... Możecie być pewni, że w duchu wygraliście Jubileusz Jakubowy”. Jan Paweł II podczas kanonizacji 6 października 2002 roku powiedział, że "św. Josemaria został wybrany przez Pana, aby głosić powszechne powołanie do świętości i aby przypomnieć, że życie codzienne, zwyczajne czynności, są drogą do uświęcania. Można powiedzieć, że był świętym zwyczajności.”
Fernando Quiroga Palacios
Kardynał – arcybiskup Santiago de Compostela. W 1957 roku prowadził wykopaliska w katedrze, podczas których odkryto grób biskupa Teodomiro. Kolejnym przedsięwzięciem było wprowadzenie liturgii w języku galicyjskim i jako pierwszy odprawiał msze w tym języku. Stworzył Instytut Studiów Jakobiańskich i jego czasopismo Compostellanum. Królewska Akademia Galicyjska nadała mu tytuł honorowego naukowca za obronę języka i kultury galicyjskiej. Antonio Fraguas Fraguas, oficjalny kronikarz Galicji, stwierdził:
„Gelmírez dał Composteli złoto, aby uczynić ją powszechną, Fonseca mądrość i naukę, a Quiroga, świętość”.
Juan Pablo II
(pol. Jan Paweł II), papież w latach 1978 – 2002, święty kościoła katolickiego. Był dwukrotnie w Santiago de Compostela. 9 listopada 1982 roku papież Jan Paweł II podczas pielgrzymki do Hiszpanii, w Katedrze świętego Jakuba w Santiago de Compostela wygłosił wzywający do ożywienia duchowych korzeni Europy apel o nazwie „ Akt Europejski ”, w którym wypowiedział znamienne słowa:
„Ja biskup Rzymu i Pasterz Kościoła Powszechnego, z Santiago, wznoszę do Ciebie stara Europo krzyk pełen miłości, bądź sobą, odnaleź się na nowo!”
Apel Jana Pawła II spowodował odzew wielu instytucji i organizacji. W 1987 roku Rada Europy zatwierdziła Drogę świętego Jakuba jako Pierwszy Szlak Kulturowy Europy. Odzewem był też masowy udział młodzieży w 1989 roku na IV Światowe Dni Młodzieży w Santiago de Compostela, z udziałem papieża Jana Pawła II, który przeszedł pieszo krótki odcinek szlaku. Do zebranej na eucharystii młodzieży wygłosił homilię „Droga”:
„Przybyliście, by tutaj, w Santiago, odnaleźć korzenie naszej wiary i na progu trzeciego już tysiąclecia włączyć się wielkodusznym sercem w dzieło nowej ewangelizacji. (…) To droga oczyszczenia i pokuty, odnowy i pojednania. Jest więc ważne dla nas wszystkich, podobnie jak dla pielgrzymów, którzy tę drogę przemierzali przed nami, byśmy ją uwieńczyli spotkaniem z Chrystusem poprzez sakramenty pokuty i Eucharystii.”
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz